De situatie in Israël

Ook deze week lopen we weer langs enkele opvallende krantenkoppen die een relatie hebben met Israël en in de reguliere media niet of nauwelijks aandacht hebben gekregen. Israël heeft bijvoorbeeld niet alleen te maken met spanningen aan de grens met Syrië en Gaza, maar ook loopt de spanning bij de grens van Libanon weer op.

Crisis
Een politieke crisis lijkt voorlopig te zijn afgewend, nadat de Israëlische minister van defensie Lieberman zijn ontslag indiende. Netanyahu pleegde vlot hierna overleg met alle coalitiepartijen en kwam ten slotte met de uitspraak dat ze toch verder konden als kabinet. Hierbij werd niet Naftali Bennett tot minister van defensie benoemd, zoals vermoed werd, maar Netanyahu besloot zélf deze portefeuille bij zijn toch al drukke pakket te voegen. Hiervoor moet Netanyahu wél zijn functie als minister van buitenlandse zaken overdragen aan een nieuwe minister, zo is afgesproken. Dit heeft vermoedelijk wel gevolgen voor de presentatie van het vredesplan, zo speculeert men. Er bestaat een grote kans dat Trump liever wacht op het moment dat het Israëlische kabinet zich weer stabiliseert. Wat Netanyahu met de door zijn coalitiegenoeten verfoeide wapenstilstand wilde bereiken is niet helemaal duidelijk. Wél gaf hij deze week aan hiermee een specifiek plan te hebben en dit dus heel doelbewust heeft gedaan. Hij weet naar eigen zeggen precies wat er moet gebeuren en wannéér dat moet gebeuren. Waar doelt hij op? Wat voert hij in zijn schild? Er is heel tegenstrijdige berichtgeving omtrent de presentatie van het vredesplan. CVI berichtte deze week dat het wordt uitgesteld, volgens de o zo betrouwbare Palestijnse bronnen. Haaretz meldde echter dat op basis van bronnen uit het Witte Huis zelf, het plan nog steeds op koers ligt om binnen 2 maanden gepresenteerd te worden, ondanks nakende verkiezingen. Analisten vermoeden dat het een zeer onconventioneel plan wordt, waarbij Trump wellicht zelfs als voorwaarde een overeenkomst tussen alle verschillende Palestijnse facties wenst. We zullen het allemaal gaan zien.

Ezechiël 38
Komende week komen ook de 3 belangrijkste spelers uit Ezechiël 38 weer bij elkaar, voor de zoveelste keer. Rusland, Iran en Turkije. Onder de vlag van 'vrede voor Syrië' lijkt dit niet zo spannend te worden, maar overweeg wél dat Syrië de toegang verschaft voor deze 3 landen tot een aanval op Israël. Met ongeleide projectielen zoals Erdogan en Rouhani en berekenende machtshebbers zoals Putin is het maar afwachten of dit soort bijeenkomsten de verwachte uitkomst zullen hebben. Met name Iran en in iets mindere mate Turkije, zijn erop gebrand om Israël te vernietigen. Bij Putin is de agenda nog niet helemaal duidelijk, aangezien hij een wat grillige relatie onderhoudt met Netanyahu. Het conflict over het onlangs neergeschoten Russische toestel heeft daar in elk geval niet in positieve zin aan meegeholpen. Al deze landen hebben er in elk geval belang bij om een conflict met Israël aan te gaan, mogelijk zal dit officieel onder de noemer van 'veiligheid in de regio' gebeuren, waarbij Israëls betwijfelde claim op de Golan als de koevoet zal dienen om het conflict open te breken. De wáre motieven zijn natuurlijk heel duidelijk als we Ezechiël 38 lezen. Men wil buit halen uit Israël. Maar dát zal men uiteraard nooit toegeven.

Libanon
Al Masdar News meldde deze week dat 25 Israëlische soldaten de grens overstaken van de Golan en een gebied in het zuiden van Libanon uitkamden. In het artikel werd niet duidelijk wat ze precies zochten, maar korte tijd later keerden ze weer terug. Ook werden hierbij verkenningsvliegtuigen ingezet. Wat is er aan de hand? Wie zal het zeggen. Arutz Sheva berichtte deze week dat een lid van de Knesset (het Israëlische parlement) een preventieve aanval op Hezbollah (de grootste militie in het land, mogelijk nog groter dan het staatsleger) wenst. De tentakels van het sjiitische Iran reiken ver. Libanon is daar één van. Iran gebruikt vooral proxylegers om haar oorlogen uit te vechten en zo zélf buiten spel te blijven. Hoewel de sjiieten een minderheid vormen binnen het islamitische geloof, is Iran bijna 100% sjiitisch en probeert ze landen in de regio te beïnvloeden met dit gedachtengoed. En met succes. In Irak is na de meest recente oorlog een machtsvacuüm ontstaan dat inmiddels is ingevuld met een sjiitisch bewind, onder leiding van president Abdul Mahdi. Ja, dat leest u als oplettende christen heel goed. De moslims verwachten een verlosser die zij de zogenaamde Mahdi noemen. De soennieten hebben hierbij echter wat andere ideeën dan de sjiieten, maar globaal is de theologie hetzelfde. De karaktertrekken van deze Mahdi lijken verdacht veel op die van de zgn. 'antichrist' uit de Bijbel. Of dit verband houdt met de huidige Irakese president blijft afwachten. Ook in Syrië is een groeiend aantal sjiieten (zoals u in het inmiddels al weer wat verouderde overzicht hieronder kunt zien), en ook in Jemen, Bahrein en zelfs Gaza zijn grote concentraties die als proxy-partnerts van Iran gelden en directe bevelen aannemen. Er ontstaat zo langzaam maar zeker een landbrug voor de Iraniërs om na een periode van proxy-oorlogen en gehoopte verzwakking van de staat Israël, zo door te kunnen stomen naar Jeruzalem en bezit te nemen van het heilige land. Gelukkig slaapt of sluimert de God Die over Israël waakt niet, maar beschermt haar (Psalm 121:4-5).

Syrië
Ook in Syrië rommelt het nog steeds. Er is continu getouwtrek tussen de diverse grootmachten die in de regio invloed willen uitoefenen. Iran, Turkije en natuurlijk Rusland. Maar ook de VS moet niet onderschat worden. Afgelopen week waren zij heer en meester in het Syrische luchtruim en oefenden aanvallen uit op Iraanse doelen, zo vertelt Debka. De verouderde Russische S300-systemen hadden geen schijn van kans tegen de superieure Amerikaanse vliegtuigen. De VS had sowieso al gedreigd deze S300-systemen te vernietigen, zélfs al zouden ze bediend worden door Russische soldaten. Iran dreigde op haar beurt Amerikaanse doelen in de regio aan te vallen. De VS ontkent officieel echter al deze aanvallen. Maar elke dag wordt er wel een beetje meer olie op het vuur gegooid in plaats van dat het er beter op wordt in de regio. Het is een wonder dat het nog niet geëscaleerd is. Het is iets waarvan ik vermoed dat God dit bewust zo stuurt, door slechte plannen te dwarsbomen zodat er nog een korte periode van genade is tot het getal van de christenen volledig is en de opname komt (Romeinen 11:25-26). Elke dag komen we een beetje dichter bij een volledige escalatie in de regio. We leven in genadetijd. Bent u al gered? Kies vandaag nog voor Jezus, voor het te laat is! Geloof in Zijn offer van verzoening voor al uw zonden en u bent gered (1 Kor. 15:3-4, Efeze 2:8-9).

Saudi-Arabië
Ondanks het lastige parket waar Saudi-Arabië in was gekomen na de gruwelijke moord op de Saudische journalist Kashoggi in het Turkse consulaat, lijkt de VS geen verregaande maatregelen te treffen tegen het land, waarmee de relatie tussen de landen vrijwel intact blijft. Ook Israël profiteert hiervan. Hoewel de kroonprins van Saudi-Arabië, Mohammad Bin Salman, door de hele wereld als de schuldige aangewezen wordt, staat dat nog niet voor 100% vast, zo stelt Trump. Natuurlijk is dit een opportunistische dans om de hete brij, maar in elk geval zorgt het voor een stuk stabiliteit in het westen en in Israël. Voor de benzineprijs. En natuurlijk de koers van het vredesplan, waarvoor Saudi-Arabië instrumenteel is. Of dit moreel is? Ik betwijfel het. Maar zo liggen de zaken er momenteel nu eenmaal voor. Men speculeerde onlangs hardop dat een broer van Mohammad wellicht op de positie van kroonprins aasde en met de zaak Kashoggi zou profiteren van de situatie, maar aangezien de Saudische koning deze week zijn voorkeur voor Mohammad nog eens bevestigde lijkt ook dat gevaar geweken.

Vredesplan
Het plan gáát komen. Daar ben ik inmiddels wel van overtuigd. Nog nooit is er tijdens de regering Trump zoveel over het vredesplan gerept. Veel Amerikaanse christenen hebben vertrouwen in Netanyahu en denken dat het plan gaat gebeuren, maar zijn wél tegen concessies van Israël in zo'n vredesplan. En dát is nu precies het enige soort plan wat kans van slagen heeft, als we de situatie objectief proberen te bekijken. Trump wéét dat zijn achterban dit liever niet wil, maar zelfs ná de financiële drooglegging van de Palestijnen blijft het leiderschap koppig. Ze geven geen greintje toe, en nu begint Trumps aanvankelijk harde lijn langzaam wat scheuren te vertonen. Langzaam begint hij op zijn pro-Israëlbeleid terug te komen, en kwam onlangs bijvoorbeeld al met de verafschuwde tweestatenoplossing. Ook veel orthodoxe Joden hebben vertrouwen in Netanyahu, ondanks alle tegenstand. Sommigen denken zelfs dat hij de weg naar de messias voorbereidt. Dat dit waarschijnlijk een andere 'messias' is dan onze Messias, ligt voor de hand (Joh. 5:43). Veel Joden zullen achter de anti-messias aanlopen, een naäper. En het vredesplan is daartoe een opstap. Ben ik vóór dit valse vredesplan? Nee. Maar ik weet wél dat met de komst van dit vredesplan een periode aanbreekt die voorafgegaan wordt door de opname van de gemeente. En daar kijk ik heel erg naar uit! Maranatha! :-)