Opname Veel christenen geloven in een opname van de gemeente, waar alle wedergeboren christenen worden meegenomen naar de hemel. Sommigen plaatsen deze ná de verdrukking (post-tribulatie), anderen midden in de verdrukking (mid-tribulatie), maar velen ook vóór de grote verdrukking (pre-tribulatie); een specifieke periode van 7 jaar waar Jezus over spreekt in Matth. 24:15-21 en deze daarbij koppelt aan de laatste shavua van Daniël 9. Die shavua is in feite een week van jaren; dit Hebreeuwse woord wordt ook gebruikt in Genesis 29:27-28, en is dus geen exotisch idee. Sommige pretribbers zijn in de corona"crisis" en na de uitbraak van de Russisch-Oekraïense oorlog toch wel wat zenuwachtig aan het worden. "Moeten we misschien dan tóch door die grote verdrukking heen?" Nee, nee, nee. Absoluut niet. We moeten God op Zijn woord vertrouwen. In een eerdere artikelserie heb ik al eens laten zien dat het onmogelijk is dat wij als christenen door die specifieke verdrukking moeten. Natuurlijk zullen wij wel allerlei ándere verdrukkingen mee kunnen maken, dat is iets van alle tijden (Joh. 16:33). Daar heb ik het dan ook niet over. Het is een periode die Jezus kenmerkt in een Daniëlaanse context als "een grote verdrukking (...), zoals er niet geweest is vanaf het begin van de wereld, tot nu toe, en zoals er ook nooit meer zijn zal." Dat is niet zomaar een willekeurige periode; nee, Jezus heeft hier een heel specifieke tijd in gedachten. Een tijd die Daniël een periode van grote benauwdheid noemt, zoals er nog nooit geweest is (hoofdstuk 12). Type Toch begint het er met die "Great Reset" al behoorlijk op te lijken, denkt u wellicht. Laten we even een paar stapjes terug nemen, en wat meer op helikopterniveau kijken naar hoe processen in de Bijbel vaak gaan en hoe God over het algemeen handelt. Ik wil hiermee niet voor God spreken, maar er zijn vaak wel trends te zien in hoe Hij soms werkt. We noemen dit ook wel "modellen" of "typologieën". Allereerst is het goed om op te merken dat de processen in de Bijbel vaak een verrassend dynamisch en/of transitioneel karakter hebben. Het is lang niet altijd een instantieuze gebeurtenis. Ik bedoel; God sloot niet meteen een verbond met Abraham na de zondvloed. En die kreeg niet meteen 12 zonen die de stammen Israël vormden. Daar zaten Izaäk en Jakob weer tussen. Zelfs het idee van 12 stammen ligt niet helemaal vast. Want hoe zit het met de stam van Jozef? Diens zonen namen zijn plek in, wat in feite de proclamatie was van het "dubbele deel" waar de belangrijkste erfgenaam recht op had. Omdat we dan weer met 13 stammen zitten, krijgt de stam Levi weer geen grondgebied, zodat er weer 12 grondgebieden zijn. In de Bijbel wordt er dan ook continu gespeeld met die getallen, zodat het altijd weer op 12 uitkomt. De meest bijzondere is nog wel in Openbaring 7, waar de stam Jozef opeens wél weer blijkt te bestaan, evenals zijn éne zoon, gek genoeg. Zijn andere zoon mist, evenals de stam Dan. Waarom dit allemaal zo is, kunnen Bijbelleraren als Chuck Missler u uren mee vermoeien, maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Wat ik wil laten zien, is dat God over de grote lijn consistent is, maar dat er hier en daar bewust wat wordt afgeweken van de norm. De statische Bijbelstudent raakt daar geïrriteerd, want dat verpest zijn modellen. Een Bijbelstudent met een iets meer dynamische mindset zal daardoor juist geïntrigeerd raken, want juist in die kleine discrepanties is soms een belangrijke waarheid te vinden.
Trend Ook het leven van Abraham spreekt boekdelen. Waarom kreeg hij de belofte van God niet meteen? Dat zullen we misschien wel nooit zeker weten, maar ook hier zien we dat God uiteindelijk wél doet wat Hij belooft. Op het moment dat je denkt dat het eigenlijk al bijna te laat is. Dat het menselijk gezien niet meer mogelijk is. Als iemand aan het einde van zichzelf komt, is hij vaak pas écht klaar om te ontvangen wat God hem wil geven. Anders zou hij zichzelf erop kunnen beroemen. Daarom moest Gideon het met maar 300 man doen tegen een leger van 134.000 goed getrainde soldaten. Daarom moest Jozua en het volk Israël 7 rondjes om een muur lopen. Daarom nam een kleine herdersjongen het op tegen een reus van bijna 3 meter, met enkel 5 kleine kiezels. Zijn wij er wel klaar voor? Hebben we God wel hard genoeg nodig? Ik bedoel dit heel algemeen, ik ken u niet en weet niet hoe u erbij zit. Er zijn heel veel christenen die God héél hard nodig hebben! Ik ken een aantal persoonlijk, en ik geloof ook dat in zwaar onderdrukte landen zoals Iran of Noord-Korea de nood ontzettend hoog is. Maar hoe hoog is de nood in de rest van de "christelijke" wereld? Bevalt het nog een beetje in het lauwe badje? Trots
Veel christenen berusten in de status quo. Het bevalt hen wel in die pluche stoel met ingeborduurde naam, vlak naast de collectezak. Elke zondag is alles hetzelfde (behalve de afgelopen twee jaar eventjes, toen moest je mondkapjes op en wat verder van de collectezak vandaan zitten - maar dat is nu weer voorbij hè), en lekker voorspelbaar. We betalen keurig onze contributie aan de kerk, die we daarna weer gedeeltelijk van de belasting af kunnen trekken, en we zamelen een schoenendoosje in voor de arme kindjes in Oekraïne. We organiseren misschien programma's of diensten met lichtshows waar een discotheek jaloers op kan worden, en zo blijven we succesvolle participanten van de moralistisch-deïstische deugtherapie. Natuurlijk is dit een over-de-top karikatuur van hoe de kerk er nu bij staat, maar herkennen we hier niet allemaal iets van binnen onze kerken? Er is een zekere berusting, maar ook veel trots, of liefde voor de dingen van de wereld. "Het is nog zo leuk hier!" hoorde ik een christen eens zeggen. En ja, dat was nog best heel recent. Deze persoon was in elk geval wel heel eerlijk. Verlangt een Bruid dan niet naar haar Bruiloft met de Bruidegom? Terreur De precieze redenen waarom God wacht, weten we natuurlijk nooit. Ik wil niet voor God gaan spreken. God is geen algoritme, en Hij werkt altijd nét weer anders dan we zouden denken. Dat maakt Hem ook zo prachtig; aan het einde is het altijd een mooier verhaal dan wanneer we het zelf bedacht zouden hebben. Ik had bij de gebeurtenis van Gideon toch liever die bange mannen gehouden, en David het harnas aangetrokken van Saul. Nu krijgt God echter alle eer, en anders had iemand anders die eer gekregen. Wat we echter vaak zien, is dat God wacht tot het állerlaatste moment; en Hij heeft daar zo Zijn redenen voor. In de charismatische en pinkstergemeenten wordt nogal eens gesproken over een opwekking (een soort heropleving van christelijke waarden in een land, regio of zelfs de wereld). Men is er inmiddels al steeds meer achter aan het komen dat een opwekking nooit zonder bekering gaat. Toch is ook dát nog maar één zijde van de medaille. Het is namelijk zo dat échte bekering veelal komt op het moment dat mensen beseffen dat zij God nodig hebben. En dat moment is vaak pas na een lange periode van verdrukking en terreur. Denk maar na; in de oorlog zaten de kerken vol. Ook in landen waar christenen het hardst onderdrukt worden, groeit de kerk vreemd genoeg het snelst. Ik weet het, dit is misschien geen leuke boodschap, maar áls we bidden voor opwekking, dan moeten we ook verwachten dat God dat gebed weleens kan gaan verhoren. En dat kan weleens heel anders gaan dan het happy-clappy beeld dat veel christenen tegenwoordig hebben. Karaktervorming Het kan ons raken in onze comfortzone. Maar dan komen we pas echt bij de kern. Dan worden alle laagjes eraf gepeld. Dan zien we onze ware ik. Is die vrome broeder in de kerk dan opeens wel écht zo behulpzaam; als hij niet meer vanuit zijn overvloed kan geven, maar enkel nog vanuit zijn nood (Matth. 12:41-44)? En hoe zit het met u? Of ikzelf dan? Laat ik het bij mezelf houden; ik schrijf dit natuurlijk ook aan mezelf. Dit is dan ook geen oordeel. Het is een uitnodiging. Een uitdaging. U mag best weten dat ik mezelf lang niet altijd niet herken in de 9 vruchten van de Geest in Galaten 5:22. Dat is geen valse bescheidenheid. Het is écht een probleem! En dat probleem wordt in stand gehouden doordat we het nog steeds relatief goed hebben. Natuurlijk tel ik mijn zegeningen; ik ben er blij om dat ik een dak boven mijn hoofd heb en in een relatief vrij land leef waar ik er nog in het openbaar uit voor mag komen dat ik christen ben. Maar doordat we het nog zo goed hebben, hebben we als christen helaas ook vaak de neiging om juist op die triviale zaken een veel te grote focus te leggen. De kleur stoelen in het kerkgebouw. De lengte van de preek. De selectie van liederen. U snapt vast wel wat ik bedoel. Slot Nogmaals, ik zeg dus niet dat dit dé reden is, maar ik bedoel met dit artikel enkel te zeggen dat God Zijn redenen soms heeft om te wachten. In een eschatologische context zien we dit vaker; denk aan Mattheüs 25:5, waar de Bruidegom leek te treuzelen, ook al gaat dat niet over de opname maar juist over de wederkomst. Zie daarvoor ook dit artikel. Ook in 2 Petrus 3:3-9 zie je iets van hoe veel buitenstaanders tegenwoordig naar het idee van de pretribulationaire opname kijken. "Waar blijft die belofte van Zijn komst?" spotten zij. In vers 9 vertelt Petrus dat Hij niet traag is, maar niet wil dat ook maar iemand verloren gaat. Dat is wellicht waarom dit een meer transitionele periode is, in plaats van een vast punt. Ja, het is relatief snel gegaan; maar niet álles kwam tegelijk. Het kan zijn dat er nog een paar stappen volgen, en we langzaam tot een soort verzadigingspunt komen. Dat God de laatste christenen dan zal gaan redden, omdat de wereld anders een kant op gaat die voor christenen "niet te doen" is. Niet dat God de controle verloren is, nee.. Meer dat Hij het voor Zíjn doeleinden toestaat dat ellende soms gebeurt. Wij mensen zijn immers soeverein, en God wil die soevereiniteit niet zomaar schenden. Dat zou opdringerig zijn. We moeten dus ook de keuze hebben om het verkeerde te kunnen doen (dat is natuurlijk niet de bedoeling!) Maar er ís een punt waarop God zegt; dit is té ver. En dat punt zal snel bereikt worden, daar ben ik van overtuigd. Er is zelfs een getal, dat God alleen weet, wat de volheid van ons gelovige heidenen markeert (Rom. 11:25-26). En dat getal komt elke dag dichterbij. God is dus misschien op het nippertje, maar altijd op tijd ;-) God bless en maranatha!
4 Comments
DrM
4/28/2022 18:57:05
Komt de Opname pas als wij hier in West-Europa dezelfde toestanden beleven zoals nu in Oekraïne het geval is t.g.v. de oorlog met Rusland? De oorlog in Oekraïne wordt steeds meer een oorlog tussen Rusland en de NAVO, eigenlijk is de Derde Wereldoorlog daarmee al begonnen.
Reply
L.Overduin
4/28/2022 18:59:39
Helemaal mee eens Admin. God heeft vaak geduld tot het eind.
Reply
DrM
4/29/2022 15:02:07
https://www.mirror.co.uk/news/world-news/vladimir-putin-declare-new-world-26828251 "Vladimir Putin may declare new world war in days, says UK defence secretary
Reply
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Categorieën
Alles
Archieven
Augustus 2024
|