Christenen met een Stockholmsyndroom

Op 23 augustus 1973 loopt de op verlof zijnde gevangene Janne Olsson de kredietbank Norrmalmstorg in Stockholm binnen, met de bedoeling deze te overvallen. Omdat de overval niet helemaal loopt zoals is gepland, neemt hij 4 gijzelaars. Olsson eist dat zijn vriend Clark Olofsson naar hem toe wordt gebracht, wat hem wordt toegestaan. De politie hoopt zo een goede onderhandelingspositie te verkrijgen. De overval mondt uiteindelijk uit in een 6 dagen durende gijzeling die de wereld van de psychiatrie voor altijd zal beïnvloeden. De gijzelaars hebben tijdens de zesdaagse gijzeling vreemd genoeg een band gekregen met hun gijzelnemers. Zelfs ná de gijzeling namen de gijzelaars het nog op voor Olsson en Olofsson. Nog steeds noemen we dit vreemde verschijnsel het ‘Stockholmsyndroom’.

Het Koninkrijk
Het zal u misschien verbazen, maar ook veel christenen hebben last van dit Stockholmsyndroom. We zijn de gevangenen in een koninkrijk dat niet de onze is. In Mattheüs 4:8-9 lezen we dat satan zelf tegen Jezus zegt dat hij bij machte is om Hem alle koninkrijken op de wereld te geven. Jezus vecht die claim niet aan. Na de zondeval is satan blijkbaar in plaats van de eerste Adam heerser geworden op de aarde. Pas in Openbaring 11:15 zien we dat de Laatste Adam, Jezus Christus (1 Corinthiërs 15:45) weer het koningschap heeft. We leven als christenen echter, gek genoeg, vaak alsof dit ons thuis is. Maar we zijn juist op weg naar dat nieuwe koninkrijk (Hebreeën 11:13-16)! Ook Paulus herinnert ons eraan dat we niet gelijkvormig moeten worden aan deze wereld, maar hervormd door de vernieuwing van ons denken (Romeinen 12:2). Zijn we niet vaak met de dingen van deze wereld bezig in plaats van met de dingen van het komende koninkrijk? En hoe zit dat nu eigenlijk? We gaan toch gewoon naar de hemel als we doodgaan?

Verlossing
We worden op 3 manieren gered. We worden gerechtvaardigd, geheiligd en uiteindelijk verheerlijkt. Onze verlossing is dus drieledig. We zijn al gered dankzij Jezus’ offer met Pasen. We worden gered (geheiligd en derhalve beloond) dankzij de vruchten van de Heilige Geest en zullen uiteindelijk worden verheerlijkt voor de troon van God (Openbaring 5:6-14). We zouden ook kunnen zeggen dat bij onze rechtvaardiging als eerste met de schuld door de zonde wordt afgerekend, bij onze heiliging met de invloed van de zonde wordt afgerekend en bij onze verheerlijking ten slotte met de aanwezigheid van zonde wordt afgerekend. Daarom is het belangrijk dat we niet alleen maar liedjes zingen op zondag en dat dat een schijn van godsvrucht geeft (2 Tim. 3:5a) waarmee we onszelf voor de gek houden dat we goed leven, terwijl we doordeweeks de kracht ervan (vers 5b) verloochenen in onze levenswandel. We moeten ons oude leven haten (dat is namelijk bekering) en ons nieuwe leven met Hem gaan liefhebben. Een leven dat we nog maar ten dele hebben ontvangen, maar wat actief met heiliging door de Geest uiteindelijk verheerlijking zal brengen. En met verheerlijking bedoelen we niet verheerlijking van ons eigen ego. Het gaat om Zijn Heerlijkheid (zie Openbaring 5:13 nog maar eens), waarin wij mogen delen en meeregeren als koningen en priesters in Zijn koninkrijk (Openbaring 5:10).

Verleden, heden, toekomst
Vaak staan we alleen maar stil bij het hier en nu. Worden we opgeslokt door tijdrovende hobby’s of de sleur van alledag. Soms blijven we juist hangen in het verleden, we koesteren de mooiste moment uit ons leven en bannen de ellende van vandaag daarmee uit ons hoofd, denken we. Toch kunnen we ons beter richten op de toekomst. De mooiste tijd komt nog. De tijd dat we bij Jezus zullen zijn. Voor eeuwig. Dat is dus het grootste deel van onze tijd. Misschien belangrijk om ons daar meer op te gaan focussen? Daarom kwam Jezus namelijk naar de aarde. Om het Fundament te leggen voor Zijn koninkrijk (1 Corinthiërs 3:11, e.v.) Hebben we een Stockholmsyndroom? Leven we alsof Jezus nooit gekomen is? Of beschouwen we onszelf, net als Abraham, als vreemdelingen hier op aarde (Hebreeën 11:13)?