Inspiratie Laten we als eerste eens kijken naar waar Martin zijn inspiratie vandaan haalt. Bij de dankbetuigingen vertelt Koornstra dat Randy Clark (die geen onbekende is in de Bethelkerk uit Californië) zijn leven ingrijpend heeft beïnvloed. Zijn voorbeeld, onderwijs en zalving hebben hem diep geraakt en zijn leven radicaal veranderd, vertelt hij op pagina 10. "Dit boek is een resultaat van de tijd en aandacht die jij [Randy] in mij [Martin] geïnvesteerd hebt," schrijft hij daar vervolgens. Passie Hoewel het enthousiasme van Martin ongetwijfeld heel mooi lijkt, moeten we voorzichtig zijn met af te gaan op de passie van mensen. Soms is er passie, maar is de hartgesteldheid of theologie toch niet juist. Kijk naar Petrus in Mattheüs 16, waar hij Jezus even apart neemt en begint te bestraffen. Petrus bedoelde het ongetwijfeld goed, en was misschien wel vol vuur. Toch spreekt Jezus Petrus streng toe, met heftige woorden. Ondanks zijn passie, was Petrus op dat moment een instrument van nota bene satan! "Van toen aan begon Jezus Zijn discipelen te laten zien dat Hij naar Jeruzalem moest gaan en veel zou moeten lijden van de kant van de oudsten en de overpriesters en de schriftgeleerden, en dat Hij gedood zou worden en op de derde dag zou worden opgewekt. En Petrus nam Hem apart en begon Hem te bestraffen; hij zei: God zij U genadig, Heere, dit zal beslist niet met U gebeuren! Maar Hij keerde Zich om en zei tegen Petrus: Ga weg achter Mij, satan! U bent een struikelblok voor Mij, want u bedenkt niet de dingen van God, maar die van de mensen." (Mattheüs 16:21-23, HSV) Kingdom Now Martins bediening heet "Royal Mission" en heeft een sterke focus op wat we koninkrijksdenken kunnen noemen, beter bekend als "Kingdom Now"-theologie. Het kernidee achter deze theologie is dat het letterlijke koninkrijk dat God heeft beloofd aan de Israëlieten, er nú al is en geldt voor de kerk. De aanhangers van deze leer hebben geen helder beeld van 1. aan wie dit koninkrijk beloofd was, 2. wat het eigenlijk is, en 3. wanneer het precies komt. Ik heb deze theologie in mijn ándere e-book (49 Argumenten) al uitgebreid weerlegd; voor een kernachtiger uittreksel kunt u dit document ook lezen. Martins basispremisse is al meteen fout, dus hoe kunnen we dan verwachten dat daar een goede theologie uit rolt? Al meteen in hoofdstuk 1 is duidelijk dat Martin gelooft dat wij nu in Gods koninkrijk zijn. Hij schrijft op pagina 22 over zijn beginjaren: "Tegelijk was ook de hunkering naar een krachtige fulltime bediening in Gods Koninkrijk gewekt." Implicaties De consequenties van zo'n theologie reiken veel verder dan veel christenen willen toegeven. Men zegt soms dat dit meer bedoeld wordt als "manier van zeggen", of dat het koninkrijk er in geestelijke zin al wél is. Dat zijn geen uitspraken zonder gevolgen. Het impliceert namelijk sterk dat wat we in de vier evangeliën en in het boek Handelingen lazen, ook voor onze periode zou moeten gelden. Een goed dispensationeel begrip van onze Bijbel laat echter duidelijk zien dat er perioden zijn waarin God anders werkt met verschillende groepen mensen. De kern blijft hetzelfde, God verandert immers niet. Toch gelden de wetten uit Leviticus niet voor ons christenen. Waarom niet? Omdat wij geen Joden zijn. Jezus spreekt ook in de evangeliën tegen een hoofdzakelijk Joods publiek. Iemand die genezen was, moest zich aan de priester laten zien en een offer brengen (Luk. 5:12-16). Geldt dit ook voor ons? Natuurlijk niet. We moeten dus heel goed uitkijken met wélke dingen uit de Bijbel wij op onszelf proberen te betrekken. Nogmaals, lees het uittreksel door en ontdek wat het koninkrijk wél is. Anekdotes Martin probeert de lezer mee te nemen in zijn proces. Hij vertelt dat hij als kind van twee charismatische ouders geregeld in aanraking kwam met allerlei bijzondere spirituele ervaringen. Zijn vader was daar naar eigen zeggen wel vrij nuchter in. "Voor hem hoefde al die poespas van vallen, schudden en lachen niet (p. 24)." Toch gebeurde het af en toe dat Martin niet meer op zijn benen kon staan of niet meer kon stoppen met lachen. Er worden een hoop anekdotes gedeeld, en gaandeweg wordt duidelijk dat Martin een "manco" wil blootleggen in ons nuchtere calvinistische kikkerlandje. Men denkt te klein van God en van de Heilige Geest. Met die stelling ben ik het helemaal eens; de gemiddelde christen heeft een vrij beperkt beeld van de kracht van gebed. Wij hebben als jong gezin zelf in ons leven heel duidelijk ervaren hoeveel kracht God aan onze gebeden kan verlenen, en hoeveel zegen dit kan uitwerken. Ik heb genezingen gezien, dus te zeggen dat de Heilige Geest opgehouden is met werken is natuurlijk onwaar. Toch deel ik de conclusies die Koornstra trekt, niet. Leren van Jezus In drie stappen probeert Koornstra ons te laten zien waar de crux precies zit volgens hem. Als eerste gebruikt hij Jezus als rolmodel waar wij ons aan zouden moeten spiegelen. Hoe goed bedoeld ook, ik word de laatste jaren een beetje zenuwachtig van christenen die dit idee te hard pushen. Ze verliezen soms uit het oog dat Jezus een heel specifieke roeping had. Een roeping om al onze zonden te dragen. Te sterven voor ons, en weer op te staan. Ook werd hij 40 dagen verzocht in de woestijn, maar is het de bedoeling dat wij ook allemaal een bedevaart naar de Negev maken en daar 40 dagen zonder water en brood rond gaan lopen? Natuurlijk niet. Verder mocht Hij onze zonden vergeven, omdat Hij God is. Wij hebben die autoriteit niet. Of wat te denken van de autoriteit om te genezen en boze geesten uit te jagen? Soms deelt Jezus wat van die autoriteit, maar enkel met een heel select groepje van 12 discipelen. We lezen daarover bijvoorbeeld in Mattheüs 10. "En Hij riep Zijn twaalf discipelen bij Zich en gaf hun macht over de onreine geesten om die uit te drijven, en om iedere ziekte en elke kwaal te genezen. De namen nu van de twaalf apostelen zijn deze: de eerste, Simon die Petrus genoemd werd, en Andreas, zijn broer; Jakobus, de zoon van Zebedeüs, en Johannes, zijn broer; Filippus en Bartholomeüs; Thomas en Mattheüs, de tollenaar; Jakobus, de zoon van Alfeüs, en Lebbeüs, die ook Thaddeüs genoemd werd; Simon Kananites en Judas Iskariot, die Hem ook verraden heeft. Deze twaalf zond Jezus uit en Hij gebood hun: U zult u niet op weg begeven naar de heidenen en u zult geen enkele stad van de Samaritanen binnengaan, maar ga liever naar de verloren schapen van het huis van Israël. En als u op weg gaat, predik dan: Het Koninkrijk der hemelen is nabijgekomen. Genees zieken, reinig melaatsen, wek doden op, drijf demonen uit. U hebt het voor niets ontvangen, geef het voor niets." (Mattheüs 10:1-8, HSV) Leren van Elisa Wat ik vaak zie is dat dit soort teksten geëxtrapoleerd worden naar ons eigen leven. We moeten daar heel voorzichtig mee zijn. Wij zijn geen apostelen! Sommige geestelijke gaven zijn opgehouden, wat u daar ook van vindt. Apostolische gaven in de Bijbel worden enkel gegeven aan.. jawel: de apostelen. In het eerste hoofdstuk (p. 16-18) van mijn e-book Physics of Hell leg ik uit waarom niet alle gaven voor ons gelden. Ook de roeping van andere personen uit de Bijbel, zoals Elia, Elisa of Jeremia, zijn specifiek voor hén bedoeld. Niet voor u. Jeremia 1:5 is een voorbeeld van zo'n tekst die nogal eens uit de context wordt getrokken. U bent Jeremia niet! Ook de voorbeelden die Koornstra geeft over Elisa, gaan daarom geregeld mank. Het woord zalving wordt door hem bijvoorbeeld vaak genoemd, maar dit was in het oude testament vooral een manier om iemands priester-, profeet- of koningschap aan te duiden. In het Nieuwe Testament wordt het slechts tweemaal genoemd; om iemand te zalven die ziek was (Jak. 5:14, in combinatie met gebed - nergens worden wij christenen opgeroepen om ziekte 'weg te sturen' in Jezus' Naam!) en als een idioom om aan te geven dat wij gered zijn (1 Joh. 2:27). We kunnen de Bijbel niet lezen alsof elk woord aan óns christenen gericht is! Het is een boek dat geschreven is voor ons, om te lezen, maar het is niet altijd geschreven áán ons. Noach moest een ark bouwen. Dat betekent niet dat wij dat ook moeten doen. Jezus vertelde Judas dat hij moest gaan doen wat hij moest gaan doen (Joh. 13:27). Moeten wij dan ook hetzelfde doen? Zo lezen we toch ook geen roman? Natuurlijk niet. Nee, het gedeelte dat voor ons christenen geldt, begint in de zendbrieven. Díe zijn gericht aan de gemeenten! De vijver waar Koornstra echter voornamelijk in vist, is de vijver van Israël. Leren over de Geest In de laatste stap zien we waar Koornstra eigenlijk heen wil. Hoewel hij aanvankelijk telkens heel voorzichtig is met het aanprijzen van allerlei extreme "geestelijke" manifestaties, bekent hij in de laatste paragrafen toch kleur. Hij vertelt hoe hij naar eigen zeggen gefrustreerd tegen God zegt: "Heer, ik heb nog ongeveer dertig jaar. Nu moet het wel gaan gebeuren. Uw kracht moet komen. U heeft de eeuwigheid en Uw plan komt altijd tot stand. U heeft geen zorgen of het wel goed komt. Da's niet eerlijk. Ik moet nog maar zien of het wat wordt. Ik wil zo graag alles zien gebeuren wat U me beloofd heeft" (p. 90). Als ik zoiets lees, word ik eerlijk gezegd onpasselijk. Wie meent Koornstra te zijn dat hij zo tegen zijn Schepper mag praten? Ik zou hem aanraden Romeinen 9:20 toch eens te lezen. Dit soort name-it-and-claim-it is een groot probleem aan het worden binnen de kerkmuren. God en Zijn gaven worden vaak een beetje als een soort toverspreuk geütiliseerd: "Ik beveel deze ziekte weg te gaan," of vul maar in. Dit terwijl de instructie in de zendbrieven voor ons christenen nérgens is dat wij vanuit autoriteit ziektes weg mogen sturen. Dat doen apostelen, omdat zij die autoriteit specifiek gekregen hebben (Matth. 10:1-8). Wij christenen zijn niet die 12 apostelen, en daarom geldt voor ons Jakobus 5:14. "Is iemand onder u ziek? Laat hij dan de ouderlingen van de gemeente bij zich roepen en laten die voor hem bidden en hem met olie zalven in de Naam van de Heere." Electrocutie In die laatste paragrafen zien we een aantal verontrustende dingen. Koornstra vertelt hoe zijn voorbeeld Randy Clark op die dag dat hij zo gefrustreerd is, tegen hem zegt: "Electrocute him, lord!" Pardon? Ik weet niet of u een beetje op de hoogte bent van wat electrocutie inhoudt, maar de encyclopedie geeft aan dat dit een schadelijke elektrische stroomdoorgang is met de dood tot gevolg. Eigenlijk sprak Randy hier dus gewoon een vloek over Koornstra uit! Deze laatste vertelt hoe zijn lichaam "explodeert" en hij wonderwel weer in zijn stoelenrij belandt en daar meer dan een uur "hemelse" ervaringen beleeft. Nergens in de Bijbel vinden we iets dergelijks terug! Koornstra probeert dit soort ervaringen later goed te praten door deze te prooftexten, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Ik kom hier zo nog op terug. Eerst wil ik door naar wat er verder gebeurt volgens Martin.
Ervaring Wat Martin precies meegemaakt heeft, weet ik niet. Ik weet echter wel dat dit níet de hemel was! We moeten héél voorzichtig zijn met dit soort zaken. Ook Satan kan zich immers voordoen als een engel van licht (2 Kor. 11:4). Niet álles wat bovennatuurlijk is, is goed. We hebben onderscheiding van geesten nodig om te beoordelen of onze ervaringen kloppen met wat de Bijbel zegt. Te vaak zie ik dat mensen hun ervaring zó enorm koesteren, dat ze gigantisch boos worden als je er vraagtekens bij durft te zetten aan de hand van de Bijbel. Dit kan echter óók een christen gebeuren! Waarom denkt u dat Paulus dit anders schrijft aan de christenen in Korinthe (12:10), en Johannes (1 Joh. 4:1) aan de christenen in het algemeen? Context Koornstra utiliseert diverse teksten om zijn ervaringen te "onderbouwen". Hij laat de context hier bijzonder genoeg echter buitenwege. Veel van deze teksten hebben we al in het boek Physics of Hell besproken; in het bijzonder in hoofdstuk 5 (p. 46-54), maar ook op pagina 105 en 106. Graag verwijs ik u naar deze paragrafen, als u wilt weten wat de context wél is. Er is echter één tekst die hij noemt op pagina 95, die ik in dat boek niet besproken heb. Daarom zal ik dat kort hier doen. Het gaat om Jeremia 23:9. Zo los van de context, wil Koornstra het laten zeggen dat de woorden van God iemand dronken kunnen laten voelen. Als we slechts één vers verder lezen, wordt al duidelijk dat hier iets héél anders aan de hand is. Lees maar eens mee.. "Over de profeten. Mijn hart wordt in mijn binnenste gebroken, al mijn beenderen bewegen zich. Ik ben geworden als een dronkeman, als een man wie de wijn naar het hoofd is gestegen, vanwege de HEERE, en vanwege Zijn heilige woorden. Want het land is vol overspelers, ja, vanwege de vervloeking treurt het land, verdorren de weiden van de woestijn. Wat zij najagen is slecht, hun kracht gebruiken zij niet juist." (Jeremia 23:9-10, HSV) Dronken Het signaalwoord "want" geeft aan dat de staat waarin Jeremia zich bevindt, niet is vanwege een "vervulling met de Heilige Geest". Nee, de woorden van de Heere die volgen baren hem ernstige zorgen; Het is er namelijk heel beroerd aan toe in Israël. Zelfs de priesters en profeten doen allerlei dingen die God absoluut niet aanstaan. Heeft Martin de rest van het hoofdstuk überhaupt wel gelezen? Ik daag u uit om het af te lezen. Het gaat grotendeels over profeten die een visioen vanuit hun eigen hart spreken, in Zijn Naam. Over profeten die misleiden. Leugens en gezwets, noemt God het in vers 32. Het is goed dat we ons hier zelf in onderzoeken, als we toch zo nodig verzen op onszelf willen betrekken. Kan het zijn dat wij soms denken dat iets van God komt, maar dat het toch niet overeenkomt met Gods woord? Wat doen we dan? Bazuinen we het overal rond? Of bidden we ervoor en onderzoeken we of de ervaring wel daadwerkelijk van Hém komt? Slot Aangezien dit een recensie is en ik graag beknopt wil blijven, zal ik afronden. Lange lappen tekst schrikken lezers vaak af, maar als u graag een meer in-depth bespreking wil van de extreme charismatische uitwassen, zou ik u nogmaals aanraden om het e-book Physics of Hell te bestuderen. In deze korte recensie hebt u kunnen zien hoe charismatici omgaan met de Bijbel, door ideeën die zij al hadden te prooftexten (eisegese) en geen onderscheid te maken tussen de verschillende dispensaties (administratieve perioden in de geschiedenis waarin God anders werkt met verschillende groepen mensen). Dit terwijl we éigenlijk de Bijbel zélf moeten laten spreken (exegese), en niet onze eigen vooronderstellingen of ervaringen daarin moeten leggen. Als het gaat om leren over de Heilige Geest, is dit boek dus een absolute afrader. Ik zou u in plaats daarvan liever deze seminars van dr. Woods aanraden.
1 Reactie
Het is alweer enige tijd geleden dat ik een recensie plaatste op dit blog. Vandaag wil ik graag het boek The Handmaiden's Conspiracy bespreken, geschreven door de christelijke auteur en tevens vrouwelijke voorganger Donna Howell. Een tijd terug werd ik door iemand gevraagd wat mijn mening was over vrouwen die het voorgangerschap ambieerden. Ik had me er eerlijk gezegd nooit heel erg in verdiept, hoewel ik natuurlijk wel bekend was met de bekende verzen uit 1 Corinthiërs 14:34-35 en 1 Timotheüs 2:12. Rond die tijd luisterde ik naar een interview met Donna bij SkywatchTV, waar ook haar vader Tom Horn aan tafel zat. In dat interview haalde ze kort de hoofdlijnen van haar argumentatie aan, en ik raakte overtuigd van de waarde van dit boek. Ik besloot het te kopen en te lezen, en werd alleen maar meer overtuigd van het feit dat de kerk iets al heel lang fundamenteel heeft gemist. Nee, dit is geen pleidooi voor feminisme of een uitwas van het overspannen debat aangaande genderongelijkheid. Howell erkent de verschillen tussen de man en de vrouw van harte, ook in het licht van Efeze 5:22-33, maar wil nuances aanbrengen die al eeuwenlang niet meer gemaakt worden. Wist u bijvoorbeeld dat er een vrouwelijke apostel was in de eerste eeuw? En dat Febe een mentor is geweest voor Paulus? Dat lijkt me nogal lastig als een vrouw niet mag praten, laat staan onderwijzen. Laat me u kort meenemen door enkele van haar argumenten.
Junia Wat u hierboven leest, is een bewuste afwijking van de vertalers van de grondtekst. De in die tijd veel voorkomende vrouwennaam Junia is hier "vermannelijkt" naar Junias, een naam die in de complete Grieks-Romeinse geschiedenis nergens voorkomt, schrijft Howell (p. 68-75). Deze trend is gestart halverwege de middeleeuwen, en sindsdien door veel vertalers gretig overgenomen. Gelukkig niet door alle vertalers; de King James Vertaling heeft hier bijvoorbeeld wél Junia staan. Deze naam is een transliteratie van het Griekse Iouviãç, wat vrouwelijk is, terwijl modernere tekstvariaties daar Iouvíav (mannelijk) laten zien. Howell geeft aan dat kerkvaders als Origenes, Hiëronymus, Irenaeus, Ambrosius, Augustinus, Chrysostomus, Tertullianus en vele anderen, allen Junia erkenden als zijnde een vrouw. Ook zoomt Howell in op het feit dat Andronicus en Junia worden genoemd in de King James als "hen die onder de apostelen zijn". De Herziene Statenvertaling, net als veel andere vertalingen, maken daar iets anders van. Wanneer we teruggaan naar de grondtekst, zien we dat de King James hier veel dichter bij het originele Grieks blijft. Het Griekse woord 'en' wordt in het overgrote geval vertaald als 'in', en geeft met een meervoudig datief altijd een inclusiviteit aan van een groep (dus geen exclusiviteit, zoals de HSV hierboven doet), zo redeneert Howell, terwijl ze daarbij meerdere Griekse taalkundigen citeert om haar punt te onderbouwen. Junia was zelfs een prominent lid binnen deze groep, merkte de Griekse taalkundige Linda Belleville na een grondige analyse op. Howell merkt op dat als zij ook een medegevangene is van Paulus, ze vermoedelijk haar mond ook niet gesloten had. De onverschrokken houding van Junia om over Christus te prediken zorgde er waarschijnlijk voor dat zij samen met Andronicus in de gevangenis belandde. Ook hier weer is het zinvol om te kijken naar hoe de kerkvaders haar bediening historisch interpreteerden. Origenes, Hiëronymus, Chrysostomus, Ambrosius en Oecomenius zijn enkele van de vroeghistorische namen die haar erkenden als een apostel.
Febe Een andere vrouw die prominent beschreven wordt door Paulus is Febe, hoewel zij in de meeste vertalingen slechts genoemd wordt als een "dienstmaagd" (handmaiden, in het Engels). Zo'n vertaling doet haar echter schromelijk tekort. Het Griekse woord hier is diakonos, wat wij ook weleens vertalen als diaken (hoewel de 21e eeuwse betekenis van dat woord niet helemaal recht doet aan wat het destijds betekende). De King James Vertaling gebruikt in de zendbrieven van Paulus standaard de vertaling "minister" of "deacon", maar enkel in het geval van Febe wordt het vertaald als "servant". Dat is een opvallende vertaalkeuze. Waarom bestaat die discrepantie? We hebben in principe twee keuzes voor wat Paulus hier bedoelt; Febe is 1. een diaken, of 2. een bediende. Howell merkt op dat áls Febe hier een bediende genoemd wordt, het opvallend is dat zij zélf bijgestaan moet worden in elke zaak, volgens vers 2. Het lijkt er dus al sterk op dat we van het eerste geval (een diaken) uit moeten gaan. Houd bovendien in gedachten dat het zijn van een "dienaar" of "dienares" in de evangeliën door Jezus werd geïntroduceerd als iets wat nagestreefd moest worden. Wie groot wil zijn in het koninkrijk, moet immers een diakonos worden (Matth. 20:26). Het werd hiermee als het ware een imperatief om die houding na te streven, en daarmee kwam ook het voeren van die titel, zo redeneert Howell. Jezus Zélf werd bovendien enkele verzen eerder door Paulus genoemd als een Diakonos (Rom. 15:8). Howell schrijft verder dat Paulus hier nota bene specifiek de mannelijke vervoeging van het woord diakonos gebruikt; diakonon. Dat is zéér opvallend, want het is niet consequent. Vermoedelijk wilde hij het daarom in een meer formele zin gebruiken, als een titel, in plaats van haar meer terloops te noemen. Dit bevestigen ook dr. Gill en dr. Cavaness Parks, die als autoriteiten aangehaald worden door Howell; zij stellen dat wanneer in de Griekse mannelijke zelfstandige naamwoorden gebruikt werden voor vrouwen, dit altijd termen zijn voor officiële titels of titels binnen de kerk. Als volgende argument geeft Howell aan dat zij in het Grieks een "prostatis" genoemd wordt in vers 2; wat zoveel betekent als een "vrouw die over anderen gesteld is", of een patrones. Ten slotte sluit ze af met de overweging dat Febe hier zelfs genoemd wordt als iemand die "prostatis" over Paulus is geweest. Laat dat eens op u inwerken..
Culturele context Het is nu hopelijk duidelijk dat er in de vroege kerk vrouwen waren die diaken waren (Rom. 16:1), die apostel waren (Rom. 16:7) of profetes waren (Lukas 2:36, Hand. 2:17, 21:9). Dat is nogal lastig als zij niet mogen praten, nietwaar? We zullen dus moeten overwegen dat Paulus de teksten uit 1 Korinthe (zie hierboven) en 1 Timotheüs (zie hieronder) op een andere manier bedoelde. Donna neemt u in het boek mee in de (culturele) context van deze verzen. In 1 Korinthe 14 stelt Paulus vooral de wanorde in de gemeente van Korinthe aan de kaak. Één van de problemen was dat velen tegelijk in vreemde talen spraken, zonder dat er iemand bij was om dit te vertalen. Paulus had uit vele woorden kunnen kiezen, maar hij koos hier simpelweg voor het woord 'spreken'. Hij heeft het hier niet over preken, onderwijzen, zingen, adviseren, debatteren, profeteren, bepleiten, overtuigen of wat dan ook. Woorden kunnen een ruime en een nauwere betekenis hebben. Als ik tegen mijn kind zeg dat hij of zij stil moet zijn tijdens de dienst, bedoel ik dan dat hij of zij nooit voorganger mag worden? Natuurlijk niet. Ik bedoel dan dat hij of zij op dat moment even zijn of haar mond moet houden, omdat dit de dienst verstoort. Het geeft wanorde, helemaal wanneer veel personen dit tegelijk doen. In de brief aan Timotheüs (die leider was van de gemeente van Efeze) zien we een andere kwestie in de bredere context aan bod komen. In het heidense Efeze was de rol van de vrouw anders bepaald dan in bijvoorbeeld Judea. De lichamen van de vrouwen en hoe die versierd werden, speelden een grote rol in hoe de heidenen daar hun geloof beleefden, zonder op al te veel perverse details in te gaan. Hij roept hen dus op om zich gepast te kleden en te uiten, zodat die associatie met het heidendom niet meer gemaakt wordt door buitenstaanders. De heidense Efeziërs hadden in hun tempels ook allerlei profetessen, die op zeer vreemde wijze allerlei profetieën uitten. Bekeerlingen uit die kringen moesten nu echter eerst zelf goed onderwezen worden, voordat ze die bagage achter zich konden laten, en zélf onderwijzeressen konden worden. Paulus zegt dan ook niet per sé dat hij hen nooit zal toestaan om te onderwijzen, maar de implicatie is dat zij op dit moment nog niet mogen onderwijzen, omdat zij eerst een stabiele fundering moeten krijgen. Ze zijn in deze fase nog te vatbaar om misleid te worden. Howell gaat vervolgens nog veel dieper op de tekst in, en substantieert haar standpunt daar nog veel verder mee. Helaas is de ruimte hier te beperkt om al die redeneringen te noemen, dus ik zou u daarom op willen roepen om bij interesse zelf het boek aan te schaffen. "Evenzo wil ik dat de vrouwen zich tooien met eerbare kleding, ingetogen en bezonnen, niet met het vlechten van het haar of met goud of parels of kostbare kleren, maar met goede werken, wat bij vrouwen past die belijden godvrezend te zijn. Een vrouw moet zich laten onderwijzen in stilheid, in alle onderdanigheid. Want ik sta niet toe dat een vrouw onderwijs geeft, en ook niet dat zij de man overheerst, maar ik wil dat zij zich stil houdt. Want Adam is eerst gemaakt, daarna Eva. En niet Adam is misleid, maar de vrouw is, toen zij misleid werd, tot overtreding gekomen. Maar zij zal in de weg van het baren van kinderen zalig worden, als zij blijft in geloof, liefde en heiliging, gepaard met bezonnenheid." (1 Timotheüs 2:9-15, HSV) Conclusie Hoewel het boek niet ijzersterk begint (haar schrijfstijl begint wat populair, en gaat daarna over naar een meer academische setting - en soms schakelt ze tussen die twee, wat het idee geeft van een stijlbreuk), wordt het al snel een waterdicht pleidooi, onderbouwd met legio Bijbelse en historische argumenten, voorzien van vele tientallen wetenschappelijke bronnen. Howell noemt nog veel meer voorbeelden van vrouwen in de Bijbel die een belangrijke plek innemen, zoals Priscilla. Ook geeft ze nog legio andere argumenten in haar boek, die er heel duidelijk op wijzen dat de rol van de vrouw in de gemeente groter mag zijn dan vandaag de dag helaas nog steeds in veel kerken verondersteld wordt, zonder feministisch te worden. Verder beantwoordt ze ook op treffende wijze de bekende "weerleggingen". Ik wil echter niet teveel spoilen, maar u uitnodigen om zelf uw onderzoek te doen, onder leiding van de Heilige Geest. Howell's boek kan daarbij zeker goed van dienst zijn. Het boek is hier te koop, indien uw interesse is gewekt. Een absolute aanrader! God bless! :)
Vorige maand verscheen de docufilm "Before the Wrath", die al maanden van tevoren met veel tamtam werd aangekondigd. In de film zou een "grote ontdekking" worden prijsgegeven die ontegenzeggelijk zou moeten bewijzen dat de opname vóór de grote verdrukking zou plaatsvinden. Kon de film die claim waarmaken? Hieronder kunt u de trailer bekijken, en de docufilm ook kopen om online te bekijken.
Before the Wrath from Ingenuity Films LLC on Vimeo.
Wake Up!
Zonder al te veel spoilers vrij te geven; Voor iemand die het boek Wake Up! heeft gelezen, biedt deze docufilm weinig verrassingen. De documentaire leunt sterk op een amper door primaire bronnen onderbouwde traditie van een Galilese bruiloft en dat voegt inderdaad wel wat boeiende details toe aan wat Lamm & Vanbeckevoort daarover zeggen in Wake Up. Men verwijst in de film naar archeologische vondsten die e.e.a. zouden moeten aantonen, maar verwijzen hierbij niet in de minste wijze naar namen, bronnen of artikelen waaruit dit zou moeten blijken. We moeten het doen met de autoriteit van de woorden van antropoloog Jay McCarl.
Gedeeltelijke opname?
Hoewel de film werkelijk een visueel spektakel is om te zien, zijn er inhoudelijk wel wat aanmerkingen te maken. We zien dat in de documentaire de stallen van Calvary Chapel goed vertegenwoordigd zijn. Namen als Jack Hibbs en J.D. Farag zijn geen onbekenden in de wereld van eschatologie en profetie. Ook Jan Markell en Amir Tsarfati worden regelmatig aan het woord gelaten. Hoewel Unravelations graag hun analyses volgt en het in grote lijnen met hun eschatologische visie eens is, is er wel een punt in de film waarop ik duidelijk van inzicht verschil. Men noemt de gelijkenis van de 10 maagden uit Mattheüs 25 in het verband van de opname, maar zoals Unravelations al eens eerder schreef is dat een dispensationele mishandeling van de Bijbel. Omdat ik deze recensie beknopt wil houden, verwijs ik u graag naar dit artikel.
Conclusie
De film is absoluut geen miskoop voor de pretribulationist. Ondanks de absente academische onderbouwing is het gezien de visuele effecten absoluut een goede gespreksstarter voor iemand die amper thuis is in eschatologie, omdat er rustig opgebouwd wordt en goed uitgelegd. Ook voor de christelijke jongere is het mijns inziens heel geschikt. Wel lastig is dat er geen ondertiteling beschikbaar is en dat men daarom een goede kennis van de Engelse taal moet hebben. Tevens wil ik hierbij aantekenen dat Unravelations niet hun impliciete standpunt deelt dat er een gedeeltelijke opname is voor de kerk. Áls u vertrouwt in het ware evangelie, gaat u gewoon mee met de opname. Zie ook dit artikel. Voor de posttribulationist of amillennialist gaat deze film vermoedelijk niet overtuigen, omdat het té sterk leunt op een antropologisch bewijs waarnaar niet specifiek verwezen wordt. Voor hen zouden andere documentaires geschikter zijn, zoals Decoding the Future, waar beide kanten van de discussie zeer uitgebreid verkend worden.
|
