Soms zijn er van die Bijbelverzen die je aanstaren en heel oncomfortabel laten voelen. 1 Johannes 3:15 is er zo eentje. Sowieso is het een pittig hoofdstuk om te lezen, als je naar jezelf in de geestelijke spiegel kijkt. Elke christen zal toch op zijn minst een keer moeten slikken als hij dit hoofdstuk leest. En dat is ook heel goed, begrijp me niet verkeerd. Zonde wordt zwaar onderschat, helaas ook door veel christenen. Het is dus heel goed om op onszelf te reflecteren, en Johannes helpt daar in deze zendbrief heel goed bij. Tegelijk is het heel verleidelijk om meteen naar de andere kant door te schieten, en allerlei incorrecte gedachten te krijgen over wat deze tekst allemaal zou zeggen over onze redding. Laten we eens heel nauwkeurig in context bekijken wat Johannes hier precies bedoelt.

"Ieder die zijn broeder haat, is een moordenaar; en u weet dat geen moordenaar het eeuwige leven blijvend in zich heeft." (1 Johannes 3:15, HSV)

Eergister schreef ik in het 19e deel van deze serie over hoe de doctrine van "Eens Gered, Altijd Gered" geen zgn. "license to sin" is, ofwel geen excuus om door te blijven zondigen. Dat is namelijk een veel gehoorde kritiek op dit dogma. In dit deel wil ik graag de tijd nemen om uit te leggen dat dit argument helemaal geen steek houdt. Laten we beginnen met het voorbeeld van Ananias en Saffira. "Ach, zij waren sowieso al niet gered," zal de Calvinist zeggen. De Arminiaan zal juist roepen dat zij hun redding verloren hadden, toen zij logen tegen de Heilige Geest. Er is echter nog een ándere visie op deze heftige gebeurtenis uit Handelingen 5. De Bijbelse.

"Petrus zei tegen haar: Waarom toch hebt u met elkaar afgesproken de Geest van de Heere te verzoeken? Zie, de voeten van hen die uw man begraven hebben, zijn voor de deur en zullen u ook uitdragen. En zij viel onmiddellijk voor zijn voeten neer en gaf de geest. En toen de jongemannen binnengekomen waren, troffen zij haar dood aan, en zij droegen haar naar buiten en begroeven haar bij haar man."
​(​Handelingen 5:9-10, HSV)

Onlangs hoorde ik iemand op social media beweren dat Judas Iskariot zijn redding verloren had, en dat dit bewijst dat het verliezen van je redding wel degelijk mogelijk is. Als bewijs hiervoor werd het bekende hogepriesterlijk gebed van Jezus uit Johannes 17 aangehaald, waar staat dat hij inderdaad verloren is (vers 12). Deze persoon redeneerde dat dit impliceert dat iemand eerst gered was, want hoe kun je anders verloren gaan? Maar klopt deze redenering eigenlijk wel? Hieronder kunt u alle delen uit de serie eerst overigens nog eens rustig nalezen. Het is zeker aan te raden dit te doen, als dit theologische standpunt voor u nieuw is.

"Toen Ik met hen in de wereld was, bewaarde Ik hen in Uw Naam. Hen die U Mij gegeven hebt, heb Ik bewaard en niemand uit hen is verloren gegaan dan de zoon van het verderf, opdat de Schrift vervuld wordt." (Joh. 17:12, HSV)

Een veel gehoord argument onder de tegenstanders van de doctrine van "Eens Gered, Altijd Gered" (EGAG) is dat de vroege kerkvaders er nooit over spraken, maar juist het tegenovergestelde leerden in hun werken. Is dat eigenlijk wel zo? En zo ja, hoe belangrijk is hun mening dan? In dit artikel zullen we dit argument zorgvuldig onder de loep nemen.

"Die gave van God dan, gegeven aan hen, zodat zij niet in verzoeking worden gebracht, zal geen enkele van de heiligen laten falen in het houden van hun volharding in heiligheid, zelfs tot het einde aan toe." (Augustinus van Hippo, Over de Predestinatie der Heiligen, Boek II, hoofdstuk IX)

In de serie over Eens Gered, Altijd Gered (EGAG) hebben we in de afgelopen maanden heel duidelijk uiteengezet waarom u voor 100% zeker kunt zijn van uw redding, en niets of niemand u uw zaligheid kan laten verliezen. De Bijbel laat dat heel duidelijk zien, zoals u in o.a. deel 1 kunt lezen. Toch zijn er hier en daar verzen waardoor mensen toch twijfelen of dit niet tóch mogelijk is. Wat als een christen bijv. het teken van het beest neemt? Is hij of zij dan voor eeuwig verloren? Hoe zit dit precies?

Al millennia vragen christenen zich af wat het teken van het beest uit Openbaring 13 is.

" 9. En een derde engel volgde hen, die met een luide stem zei: Als iemand het beest en zijn beeld aanbidt, en het merkteken op zijn voorhoofd of op zijn hand ontvangt, 10. dan zal hij ook drinken van de wijn van de toorn van God, die onvermengd is ingeschonken in de drinkbeker van Zijn toorn, en gepijnigd worden in vuur en zwavel voor het oog van de heilige engelen en van het Lam. 11. En de rook van hun pijniging stijgt op tot in alle eeuwigheid, en zij die het beest en zijn beeld aanbidden, hebben dag en nacht geen rust, evenmin als iemand die het merkteken van zijn naam ontvangt." (​Openbaring 14:9-11, HSV)

Het is alweer even geleden dat we de serie over Eens Gered, Altijd Gered (EGAG) hebben laten rusten. Toch komen we soms nog weer Bijbelverzen tegen die ons aan het twijfelen kunnen brengen. Dit keer is de beurt aan twee verzen uit het laatste hoofdstuk van de Bijbel. Kunnen we onze redding verliezen door iets toe te voegen of af te doen aan de woorden van God? Hieronder eerst nog eens een overzicht van de eerste twaalf delen.

"Want ik getuig aan ieder die de woorden van de profetie van dit boek hoort: Als iemand iets aan deze dingen toevoegt, zal God hem de plagen toevoegen die in dit boek geschreven zijn. En als iemand afdoet van de woorden van het boek van deze profetie, zal God zijn deel afdoen van het boek des levens, en van de heilige stad, van de dingen die in dit boek geschreven zijn." (Openbaring 22:18-19, HSV)