In het boek Openbaring wordt regelmatig over Babylon gesproken; een plaats die in het Oude Testament een prominente plek inneemt en in de eindtijd evenzo weer een enorme invloed zal hebben op de rest van de wereld. Aangezien van Babylon weinig meer over is dan wat ruïnes, denken de meeste theologen vandaag de dag dan ook dat aan een ándere stad gedacht moet worden, en dat Babylon meer een soort mysterieuze, symbolische naam is voor bijvoorbeeld Rome, Washington, New York, Mekka of Jeruzalem. Ook zijn er theorieën over twee Babylons, waarbij onderscheid gemaakt wordt tussen hoofdstuk 17 en 18 van het boek Openbaring. Het één zou dan "Spiritueel Babylon" zijn en het andere "Economisch Babylon". In mijn studie naar dit onderwerp ben ik echter tot nieuwe inzichten gekomen, en die wil ik graag met u delen. Ik wil in dit pleidooi 10 redenen noemen waarom we in onze studie van Openbaring toch écht aan een letterlijk herbouwd Babylon moeten denken.

"En op haar voorhoofd stond een naam geschreven: Geheimenis, het grote Babylon, de moeder van de hoeren en van de gruwelen van de aarde." ​(Openbaring 17:5, HSV)

"Want een volk rukt ertegen op vanuit het noorden, en dat zal van zijn land een woestenij maken, zodat er geen inwoner in zal zijn. Van mens tot dier – zij zijn weggevlucht, weggegaan (...) Vanwege de grote toorn van de HEERE zal het niet bewoond worden, het zal geheel en al een woestenij worden. Ieder die Babel voorbijtrekt, zal zich ontzetten en sissen van afschuw over al zijn wonden (...) Daarom zullen er wilde woestijndieren met hyena's wonen, struisvogels zullen er wonen. Er zal voor altijd niet meer in worden gewoond, van generatie op generatie zal het niet worden bewoond." (Jeremia 50:3. 13 en 39, HSV)

"De last over Babel, die Jesaja, de zoon van Amoz, gezien heeft. Hef op een kale berg een banier omhoog, verhef uw stem tegen hen, wenk met de hand, zodat zij binnentrekken door de poorten van de edelen. Ík heb opdracht gegeven aan Mijn geheiligden; ook heb Ik Mijn helden opgeroepen om Mijn toorn uit te voeren – zij die uitgelaten zijn over Mijn majesteit. Hoor,  rumoer op de bergen, als van veel volk. Hoor, gedruis van koninkrijken, van verzamelde heidenvolken; de HEERE van de legermachten monstert de krijgsmacht. Zij komen eraan, uit een ver land, van het einde van de hemel: de HEERE en de instrumenten van Zijn gramschap, om heel het land te gronde te richten. Weeklaag, want de dag van de HEERE is nabij; als een verwoesting van de Almachtige komt hij. Daarom zullen alle handen slap worden en elk hart van stervelingen zal wegsmelten. Smarten en weeën zullen hen aangrijpen, zij zullen ineenkrimpen als een barende vrouw. Verbijsterd zullen zij elkaar aanstaren, hun gezichten zullen vlammen. Zie, de dag van de HEERE komt, meedogenloos, met verbolgenheid en brandende toorn, om van het land een woestenij te maken en zijn zondaars eruit weg te vagen. Ja, de sterren aan de hemel en hun sterrenbeelden zullen hun licht niet laten schijnen, de zon zal verduisterd worden wanneer zij opkomt, en de maan zal haar licht niet laten schijnen (...) Niemand zal er verblijven, nooit meer, en niemand, van generatie op generatie, zal er wonen. Geen Arabier zal daar zijn tent opzetten, en geen herder zal daar neerstrijken. Maar wilde woestijndieren zullen daar neerliggen. Hun huizen zullen vol zitten met huilende uilen; struisvogels zullen er wonen en bokachtigen zullen er rondspringen. Hyena's zullen janken in zijn verlaten burchten, en jakhalzen in zijn paleizen van verlustiging. Zijn tijd om te komen is nabij, en zijn dagen zullen niet worden uitgesteld." (Jeremia 13:1-10, 20-22, HSV)

3. Geografisch Merk ook de context op van dit vers. Het gaat hier over de zogenaamde "Dag van de Heer", een synoniem voor de grote verdrukking, of althans: in elk geval het laatste deel ervan. Wanneer we verder ook de geografische parameters die de voorgaande eschatologische, onvervulde Bijbelteksten ons geven, meenemen, kunnen we niet anders dan erkennen dat we in elk geval aan een stad moeten denken die ten oosten ligt van de Eufraat. Er wordt in Jeremia 50:21 gesproken over de plaats Pekod (liggend aan de oostkant van de lage Tigris) en in 51:4 wordt het land van de Chaldeeën (het huidige Irak) specifiek genoemd.

Bel en Marduk (Merodach), die in Jeremia 50:2 worden genoemd, zijn typisch Babylonische goden.

"En de Engel Die met mij sprak, trad naar voren en zei tegen mij: Sla toch uw ogen op en zie wat daar tevoorschijn komt. Ik zei: Wat is dat? Hij zei: Dat is een efa die tevoorschijn komt. Hij zei: Dat is het oog dat over hen waakt in heel het land. En zie, een loden deksel werd opgelicht, en er was een vrouw, die midden in de efa zat. En Hij zei: Dit is vrouwe Goddeloosheid. Hij wierp haar terug midden in de efa en Hij wierp het loden gewicht op de opening ervan. Ik sloeg mijn ogen op en zag, en zie, twee vrouwen kwamen tevoorschijn met de wind onder hun vleugels. Zij hadden vleugels als de vleugels van een ooievaar en zij tilden de efa op tussen de aarde en de hemel. Toen zei ik tegen de Engel Die met mij sprak: Waar brengen zij deze efa heen? Hij zei tegen mij: Naar het land Sinear om voor haar een huis te bouwen. Is het gereed, dan wordt zij daar op haar voetstuk geplaatst."
​(Zacharia 5:5-11, HSV)