Tolerantie? We horen deze woorden vandaag in veel denominaties klinken. Het origineel van dit citaat wordt meestal toegeschreven aan de kerkvader Augustinus, maar dat blijkt onjuist te zijn. Het klinkt prachtig, en het is ook helemaal waar. Waar het vaak mis gaat, is de interpretatie van wat dan precies belangrijk is en wat niet. Bovendien hebben kerken nogal eens de neiging om de nadruk vooral op de laatste twee te leggen, waarbij liefde inwisselbaar is met het woord tolerantie. Tolerantie is het accepteren van iets wat eigenlijk fout is in bijvoorbeeld de wereld van de bouwkunde, maar het begrip is de laatste jaren een beetje een eigen leven gaan leiden. Liefde volgens de Bijbel zou nooit ten koste van de waarheid moeten gaan, maar gaat juist hand in hand. Merk op dat de Heilige Geest ons zal leiden in alle waarheid (Joh. 16:13), niet een beetje of dat stukje dat wijzelf wel leuk vinden. Katholieken? We zien dat sinds de maatschappij verder ontgoddelijkt, er meer gekeken wordt naar raakvlakken met andere "denominaties". Het idee hierbij is dat we zo tóch effectief een vuist kunnen vormen tegen de toenemende secularisatie, omdat er iets (of beter gezegd: Iemand) is Die ons verbindt. We zien dat sinds het schisma van de protestanten, de katholieken proberen om de protestanten weer terug onder de "vleugels" van de "Moederkerk" te krijgen. In eerste instantie ging men er na de reformatie met gestrekt been in, bij het concilie van Trente in 1545-1563. Eeuwen later, gooide men het over een andere boeg en praatte de toenmalige Paus Johannes de 23e veel liefdevoller in de tweede concilie van het Vaticaan (1962-1965). Woorden als eucumene waren destijds sleutelbegrippen en hebben veel protestanten dan ook verleid om de handreiking ter harte te nemen. Francis Beckwith was bijvoorbeeld een prominente evangelical, maar bekeerde zich later tot het Rooms-Katholicisme. Wat velen niet goed begrijpen, is dat in de concilie van Trente de doctrines al zó solide waren gemaakt, dat men hier in de latere concilie niet meer van af kon wijken en alléén nog maar wat kon schuiven met accenten. Door de zoetgevooisde woorden van Paus Johannes de 23e werd dat echter succesvol naar de achtergrond gedrukt, en kwamen veel protestanten in de veronderstelling dat zij dezelfde God dienen als wij. Maar is dat wel zo?
Eenheid Welke boodschap dragen we uit door het podium te delen met "christenen" die zó anders denken? Begrijp me niet verkeerd, ik zeg hiermee niet dat élk individu die Rooms-Katholiek is geen echte christen is. Want wanneer zij volledig vertrouwen op het bloed van Jezus dat als verzoening voor onze zonden éénmaal is vergoten, zijn en blijven zij gered. Het probleem is echter dat zij als instituut dingen toevoegen aan het evangelie, waarmee zij het nullificeren. In Galaten 1:6-9 lezen wij het volgende: "Ik verwonder mij erover dat u zich zo snel afwendt van Hem Die u in de genade van Christus geroepen heeft, naar een ander evangelie, terwijl er geen ander is; al zijn er ook sommigen die u in verwarring brengen en het Evangelie van Christus willen verdraaien. Maar zelfs als wij, of een engel uit de hemel, u een evangelie zouden verkondigen, anders dan wat wij u verkondigd hebben, die zij vervloekt. Zoals wij al eerder gezegd hebben, zo zeg ik ook nu weer: Als iemand u een evangelie verkondigt anders dan wat u ontvangen hebt, die zij vervloekt." (HSV) Dat zijn niet mijn woorden, maar de woorden van Paulus. Ik zou zulke sterke woorden vanuit mezelf niet eens durven gebruiken. In het Grieks staat hier tweemaal het woord anathema, de ergste vervloeking die men maar kan bedenken in die tijd. "Welke dingen voegt de Katholieke kerk dan toe aan het evangelie?" vraagt u zich af. Lees allereerst 1 Korinthe 15:1-6, waar het evangelie in heldere bewoordingen wordt verteld. "Verder maak ik u bekend, broeders, het Evangelie, dat ik u verkondigd heb, dat u ook aangenomen hebt, waarin u ook staat, waardoor u ook zalig wordt, als u eraan vasthoudt zoals ik het u verkondigd heb, tenzij dat u tevergeefs geloofd hebt. Want ik heb u ten eerste overgeleverd wat ik ook ontvangen heb, dat Christus gestorven is voor onze zonden, overeenkomstig de Schriften, en dat Hij begraven is, en dat Hij opgewekt is op de derde dag, overeenkomstig de Schriften, en dat Hij verschenen is aan Kefas, daarna aan de twaalf. Natuurlijk zal de Rooms-Katholieke Kerk dit volmondig beämen, maar het probleem ontstaat bij hoe het geloof in dit evangelie van genade wordt gedefinieerd. In Efeze 2:8-9 lezen we dat wij uit genade zalig zijn geworden door het geloof, niet uit de werken, zodat niemand op kan scheppen. Dit is een Bijbeltekst waar de Rooms-Katholieke Kerk een moeilijke relatie mee heeft. Men denkt op grond van andere Bijbelteksten zoals Jakobus 2, dat er juist wél een plek nodig is voor werken om gered te kunnen worden. Dit blijkt bijvoorbeeld uit Canon IX van sessie 6 uit de concilie van Trente. Bijzonder is dat zij hier juist ontkennen dat iemand solitair door geloof in genade gered kan worden, en indien iemand dat wel doet, hij anathema is. Sterke woorden. Geloof moet blijken uit werken, is de gedachte. Dat zou inderdaad zo moeten zijn, maar soms is dat nu eenmaal niet zo. Kijk eens naar de Korinthiërs. Ik denk niet dat u een meer vleselijke gemeente kunt vinden in de Bijbel. Paulus noemt hen toch allen geroepen heiligen (1 Kor. 1:2). Let op dit bijvoeglijk naamwoord geroepen. Dit communiceert vooral hun juridische positie en niet meteen de manier hoe zij leven. Dit blijkt wel uit de hoofdstukken die volgen. Er was verdeeldheid en Paulus kon tot hen niet spreken als tot volwassen christenen (hoofdstuk 3), ze waren veroordelend (hoofdstuk 4), sommigen sliepen zelfs met hun stiefmoeder (hoofdstuk 5), spanden rechtszaken aan tegen elkaar (hoofdstuk 6), aten afgodenoffers (hoofdstuk 8), betwistten Paulus autoriteit (hoofdstuk 9), deden aan afgodendienst (hoofdstuk 10), zorgden voor misstanden bij het avondmaal (hoofdstuk 11), hadden ruzie over welke gaven de belangrijkste waren (hoofdstuk 12), hadden ordeloosheid tijdens de diensten (hoofdstuk 14), maar zullen uiteindelijk wél allemaal worden opgenomen in hoofdstuk 15:51-52: "Wij zullen zullen allen veranderd worden", vertelt Paulus, in een context die overduidelijk over de opname van de gemeente gaat. Het doen van goede werken heeft dus niets te maken met onze rechtvaardiging, maar met onze heiliging. Dit is een hardnekkig misverstand bij de Rooms-Katholieke Kerk. Zie ook 1 Kor. 3:10-15. Wanneer we het dus over eenheid hebben, gaat dit over eenheid in doctrine. Ja, Jezus wil dat wij één zijn zoals ook Hij en de Vader één zijn. Lees het Hogepriesterlijk gebed in Johannes 17 bijvoorbeeld eens. Hierin staat de eenheid van Zijn lichaam zeer centraal. Merk op dat in vers 9 de wereld al uitgesloten wordt van die eenheid. Ook in vers 16 wordt dit nog eens herhaald. Denk nog eens terug aan de bovenstaande video van Chemin Neuf, waarin juist aangemoedigd wordt om de goddelijkheid in de wereld te vinden. Moeten we één zijn met mensen die zoiets propageren? Dit soort "christenen" kijken met wereldse ogen. Ook Judas keek met zo'n soort blik naar de Messias (Joh. 12:5). En lees in vers 12 eens wat Jezus over hém zegt in het Hogepriesterlijk gebed. Niemand is verloren gegaan, dan de zoon van het verderf (Judas dus). Moeten we onszelf met zulke mensen willen identificeren? Zij hebben een heel ander evangelie, waar werken worden geïncludeerd voor onze zaligmaking. Niet dat werken op zichzelf verkeerd zijn, begrijp me goed. Ik zou iedereen willen aanmoedigen om meer werken te doen, maar niet met de gedachte dat wij daardoor gered worden. We worden gerechtvaardigd om niet, en door werken kunnen we loon verdienen (Rom. 3:23-24, 1 Kor. 3:10-15). Voor verwarring omtrent dit onderwerp van rechtvaardiging, verwijs ik u graag naar deze lezingen over het onderwerp soteriologie van dr. Woods. We moeten als christenen dus eenheid proberen bewaren, maar dat mag nóóit ten koste van het evangelie gaan! En ook de verscheidenheid in de kerk kent grenzen. In sommige gevallen kunnen de wegen zich beter scheiden, ook al hebben zij een schijn van godsvrucht, vertelt 2 Timotheüs 3:1-5. "En weet dit dat in de laatste dagen zware tijden zullen aanbreken. Want de mensen zullen liefhebbers zijn van zichzelf, geldzuchtig, grootsprekers, hoogmoedig, lasteraars, hun ouders ongehoorzaam, ondankbaar, onheilig, zonder natuurlijke liefde, onverzoenlijk, kwaadsprekers, onmatig, wreed, zonder liefde voor het goede, verraders, roekeloos, verwaand, meer liefhebbers van zingenot dan liefhebbers van God. Zij hebben een schijn van godsvrucht, maar hebben de kracht ervan verloochend. Keer u ook van hen af." (HSV) Verscheidenheid Waar is dan precies die vrijheid in verscheidenheid in de Bijbel te vinden? Wel, we vinden dat bijvoorbeeld in Romeinen 14:1-23, waar het gaat over christenen die wél vlees eten en christenen die géén vlees eten. Dit zijn dingen waar vrijheid is. Merk hierbij de motieven van beide groepen op. Beiden doen het omdat zij God eren. Het gaat dus primair om de hartsgesteldheid. En ja, ook de Rooms-Katholieken hebben een bepaalde hartsgesteldheid. Zij hebben vaak veel passie. Maar is passie iets wat áltijd 100% goed is? Je kunt heel erg gedreven zijn om iets te doen, zelfs met het idee dat je het voor God doet. Paulus vertelt in Handelingen 22:3-4 dat Hij een passie had voor God en van daaruit zelfs christenen vervolgde. We hebben soms de beste intenties, en toch zijn ze niet juist voor God. Neem nu Petrus in Matth. 16:22-23. Hij dacht Jezus wel even te kunnen vertellen hoe het verder moest. Toch zegt Jezus tegen Petrus: "Ga weg achter Mij, satan!" Het Hebreeuwse woord satan betekent primair tegenstander. Op dat moment was Petrus een tegenstander van Jezus. Ook mogelijk is de uitleg dat Petrus even luisterde naar de boze en dat Jezus de entiteit áchter de motieven van Petrus aansprak. Hoe het ook zij, onze beweegredenen lijken voor onszelf misschien soms goed, maar als de Bijbel ons andere instructies geeft, moeten we gehoorzaam zijn. Als katholieken werken willen doen is dat natuurlijk prachtig, maar wat is hun motivatie? Is het omdat zij hun zaligheid willen "verdienen"? Dan zijn zij in feite niet veel anders dan de Galaten, die heftig worden toegesproken door Paulus. De context van deze brief is dat zij de wet willen gaan volgen. Paulus vertelt meteen in hoofdstuk 1:6-9 al dat zij een vervloeking over zichzelf halen als zij denken dat dát het evangelie is! Liefde In de brief aan de Korinthiërs lezen we in hoofdstuk 13 een ode aan de liefde. Prachtig natuurlijk! En zo is het ook. De liefde is het belangrijkst, in alle geloofszaken. Als wij die liefde niet hebben, dan zijn wij als een schallende cimbaal klinken. Toch houdt dit niet automatisch in dat wij dan ook alles maar moeten tolereren. Want lees vers 6: de liefde verblijdt zich niet over ongerechtigheid! En dan moeten wij soms iemand terechtwijzen. In liefde. Dat is dan ook precies wat Paulus doet in diezelfde brief, 8 hoofdstukken eerder. In 1 Korinthe 5 lezen we dat hij een man wil excommuniceren omdat die met zijn (stief)moeder slaapt. Dat is niet mis! Is dit diezelfde Paulus? Ja. Absoluut. De liefde is soms ook: Elkaar de waarheid durven zeggen. Privézaken in beslotenheid (Matth. 18:15-17) en openbare uitspraken in het openbaar, soms zelfs door mensen bij naam te noemen (2 Tim. 2:16-18, 4:14, etc.) Is dat dan niet erg? Ja, natuurlijk is dat niet leuk. Paulus vond het ook niet leuk om te doen. Zijn vermaning ging vaak gepaard met tranen (Hand. 20:31). Dát is liefde! Want denk eens aan de vele slachtoffers die kunnen vallen als de kudde niet gewaarschuwd wordt voor de uitspraken die hun prominente leiders in het openbaar doen? Wereldreligie Graag wil ik nog even kort terugkomen op bovenstaand filmpje van Chemin Neuf en de samenwerking die zij zoekt met protestantse kerken. We lezen in het boek Openbaring, in hoofdstuk 17, over een beest met 10 koppen. Daniël had dit beest al voor ons geïdentificeerd in Daniël 7. Het was het vierde dier uit het visioen, en had ijzeren tanden. Een overgrote meerderheid van de theologen zijn het erover eens dat de 4 dieren die Daniël hier beschrijft, in chronologische volgorde Babylon, Perzië, Griekenland en Rome zijn. Aan het einde van het hoofdstuk zie je dat er nog een eindfase komt van het beest. Er komt een elfde hoorn bij. In Daniël 2 bekijken we dezelfde koninkrijken vanuit een ander perspectief. Het is een beeld, waar het hoofd Babylon moet voorstellen (vers 38). De twee zilveren armen stellen het koninkrijk Perzië (dat samenwerkte met het kleinere koninkrijk Medië) voor. De bronzen romp stelt Griekenland voor en de twee ijzeren benen Rome (en Byzantium, het oostelijke deel van het Roomse rijk dat het westelijke deel nog een millennium overleefde). Maar dan komt er iets geks. Er komt nóg een koninkrijk, wat voortgekomen lijkt te zijn uit hetzelfde ijzer als de benen. Het gekke is dat er iets aan is toegevoegd: leem. Wát is dat leem? Is het misschien de islam, met wie de katholieke kerk vorig jaar verklaarde dat zij geloofsbroeders zijn? Zeker weten dat je daarmee op het podium wil staan? Ook in dit officiële filmpje van het Vaticaan zie je dat zij geloven dat boeddhisten, Joden, christenen, islamieten of wie dan ook, allemaal tot dezelfde god bidden. Willen we zelfs zó ver gaan in onze eenheid? Gaan we als protestanten ook mee in dit soort verklaringen? Door met elkaar op één podium te staan, stuur je eigenlijk precies een zelfde boodschap de wereld in. Dat het niet uit maakt of iemand zich nu aansluit bij de Rooms-Katholieke Kerk of een protestantse kerk. We zijn immers allemaal broeders, nietwaar? Nou, nee.. "Niet ieder die tegen Mij zegt: Heere, Heere, zal binnengaan in het Koninkrijk der hemelen, maar wie de wil doet van Mijn Vader, Die in de hemelen is. Velen zullen op die dag tegen Mij zeggen: Heere, Heere, hebben wij niet in Uw Naam geprofeteerd, en in Uw Naam demonen uitgedreven, en in Uw Naam veel krachten gedaan? Dan zal Ik hun openlijk zeggen: Ik heb u nooit gekend; ga weg van Mij, u die de wetteloosheid werkt!" (Matth. 7:21-23, HSV) Conclusie
Samengevat kunnen we dus stellen dat er inderdaad eenheid moet zijn. In doctrine, niet in allerlei dwaalleren die we maar onder de mantel der tolerantie moeten schuiven om die eenheid dan maar tegen elke prijs te behouden. Het evangelie is de kern. Daar mag nóóít aan getornd worden. Zo gauw als een denominatie dit doet, dan zijn zij geen broeders. Dat is hard, maar zo is het nu eenmaal. Nogmaals, lees Galaten 1:6-9. De verscheidenheid beperkt zich tot het eten van vlees of andere luttele zaken. Hadden Adam en Eva een navel of niet? Is de opname halverwege de grote verdrukking of ervoor? Dat soort dingen. Hier hangt onze zaligheid niet van af en daar mogen wij van mening over verschillen. Het belangrijkst is in dit soort discussies dat wij de liefde behouden. Dat betekent niet dat wij als een zacht eitje alles maar moeten tolereren. Lees hoe Paulus tekeer gaat soms, in Galaten 3, of 1 Korinthiërs 5. Toch is dat óók liefde, alleen is dat in onze postmoderne tijd bijna niet meer geoorloofd. We hebben de neiging om de individuen tegen wie Paulus zo fel is, als slachtoffers te zien. Maar heeft u weleens nagedacht over die ánderen? De kudde, die beschermd moet worden tegen dit soort wanpraktijken, en daardoor de éigenlijke slachtoffers zijn. Als we iemand op een ravijn zien af rennen, waarschuwen we diegene dan? Of denken we: "Ach, ieder zijn eigen overtuiging." U weet wel beter. Een ander evangelie = geen redding. En dan heb ik het niet alleen over de katholieken, maar bijvoorbeeld ook over de Nieuw Apostolische Reformatie (NAR) die middels Amerikaanse kerken als Bethel enorme aanhang onder de jongeren en millennials krijgt, ook in Nederland, compleet met toverboeken en al. Welk evangelie volgt u? Aan u de keuze. God bless!
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Categorieën
Alles
Archieven
Augustus 2024
|