God en de kerk bij de EO in het beklaagdenbankje.

Het is pride-week, en dat was bij de EO dan ook duidelijk te merken. In toenemende mate ontpopt zij zich als dé spreekbuis voor LBHTQ+ mensen in de kerkbanken. Natuurlijk werd de documentaire 'De kast, de kerk en het koninkrijk' maar weer eens afgestoft en van de plank gehaald, maar daar bleef het natuurlijk niet bij. Vlak daarvoor was de nieuwe documentaire 'Ik ben er geen, ik ken er geen' te zien en meteen daarna een docu over inclusie bij de Mormoonse kerk, die 'Believer' heet. Je zou bijna zeggen dat de EO een bepaalde agenda heeft. 

Steeds meer kerken zwaaien met deze 6-kleurige vlag. Heeft een regenboog niet 7 kleuren? En is 6 niet het getal van de mens? Het zal zijn als in de dagen van Noach (Matth. 24:37).

Disclaimer
In onze hypergevoelige cultuur is het goed om gelijk ook maar weer even de disclaimer te herhalen: Onderscheid de kwestie van de persoon. Haat de zonde, niet de zondaar. De tijden dat homo's in de gevangenis werden gezet, zijn allang voorbij. En Westboro baptist-achtige praktijken zijn ook vrijwel uit het straatbeeld verdwenen, als ze hier ooit al waren. Natuurlijk is het onzin dat God een bepaalde groep mensen haat. Zelfs SGP'er Kees van der Staaij erkent dat hij zijn zoon onvoorwaardelijk lief zou hebben als die homo bleek te zijn, maar wel het gesprek met hem aan zou gaan. We zijn de middeleeuwen nu toch wel écht voorbij.

Slachtofferrol
Maar zelfs dat gaat de christelijke homolobby nog niet ver genoeg. Een dame uit Barneveld vertelde in de docu 'Ik ben er geen, ik ken er geen' hoe zij bij haar coming-out liefdevol door haar ouders werd verteld dat zij hartstikke veel van haar hielden. Twee dagen later gingen ze het gesprek met hun dochter aan om te polsen of ze openstond voor genezing. Dat zette kwaad bloed en zorgde ervoor dat ze haar ouders 3 maanden niet meer sprak. De interviewers spraken hier op de weg terug nog met elkaar over en herhaalden de gebeurtenis hardop. Maar wat schetst mijn verbazing? Het verhaal is door hen heel anders ervaren! Wat zij ervan hebben onthouden, is dat de dame in kwestie meteen door haar ouders met een boekje over genezing om de oren werd geslagen, op de dag van de coming out. Met geen woord werd gerept over de initiële liefdevolle reactie van haar ouders. Zo'n reactie is tekenend voor de slachtoffercultuur in Nederland en eigenlijk het hele Westen.

Beklaagdenbankje
Wat me opviel in deze, maar ook in de andere documentaires, is hoe de kerk en zelfs God élke keer in het beklaagdenbankje wordt gezet. "Zo'n God wil je toch niet dienen?" "In zo'n God geloof ik niet, hoor!" Dit soort uitspraken kleurden de uitzending continu. We dienen ons af te vragen wat we hiermee communiceren naar de kerk en bovenal: naar de buitenwereld. Dat de kerk een hypocriete bende farizeeërs is die alleen maar heilige boontjes accepteert? Dat de God Die de Bijbel presenteert niet klopt en vervangen moet worden met een lievere god die LHBTQ+ accepteert zodat we met z'n allen kumbaya kunnen zingen rondom het kampvuur? De EO presenteert hier niet alleen een dwaling, maar mijns inziens zelfs een antichristelijke boodschap. God is de grote boeman en de kerk het huis waar Hij woont, zo lijkt het. De EO drijft de mensen verder bij de kerk vandaan. Of dit nu bewust is of onbewust, laat ik aan uw eigen fantasie over. 

Kruistocht
Ik heb al veel over dit onderwerp geschreven. Meer dan ik eigenlijk wilde. Maar de EO lijkt haar zinnen te hebben gezet op een nieuw evangelie. Een evangelie van inclusie. Een kruistocht. Want alles en iedereen in de Nederlandse kerk móet veranderen! Het geloof móet opnieuw gedefinieerd worden! Dit wordt telkens bevestigd door de presentator van de docu, en niet één keer. Ook al worden er nauwelijks theologische argumenten aangehaald, maar enkel emotionele. De vader van een jongeman die Frans heet, is predikant bij de Nederlands Gereformeerde Kerk. De muur van zijn studiekamer bestaat bijna compleet uit een imposante boekenkast die honderden theologische boeken bevat met prachtige kaften. "Ik lees de tekst voor mijn preken het liefst in het Hebreeuws," hoor ik de man trots zeggen. Ik verwacht dan nu ook een theologische zwaargewicht te hebben, die een flinke duit in het zakje kan doen met betrekking tot deze discussie. Want natuurlijk sta ik open voor goede argumenten. Ik ben immers ook het orakel niet. Ik heb niet de wijsheid in pacht. Maar er volgt niets. Nada. Alleen een verhaal over dat de LHBTQ-scene uiteindelijk een verrijking voor de kerk is. En dat we hem nooit over Romeinen 1 zullen horen preken. Nou, scheur die bladzijde dan maar uit je Bijbel. Dit is de toekomst van de Nederlandse kerk. De EO is nog maar net begonnen. 

Gaybar
Een ander incident waarbij theologen aan het woord komen, moet plaatsvinden in een gaybar. Ja ja, want als een cis-hetero wil praten met een theoloog, doet 'ie dat toch ook het liefst in een extravagante club? Oh ja, ik ben er trouwens achter gekomen dat ik een cis-hetero ben. Geen gewone hetero, ben je gek. De prefix cis- betekent dus dat je geboren bent in het geslacht dat je je ook voelt. Wat toevallig! Je zou bijna denken dat wíj de uitzondering zijn. Dit is precies het soort idee dat men telkens over wil brengen, tussen de regels door. Dat het allemaal de normaalste zaak van de wereld is. De titel alleen al. 'Ik ben er geen, ik ken er geen.' Het appelleert aan het idee dat 1 op de 10 mensen een afwijkende seksuele voorkeur heeft. Nu blijkt dit cijfer zwaar overdreven te zijn. De homolobby pusht haar agenda op een heel agressieve manier steeds verder door de strot van de maatschappij en de kerk.

Makkelijk
"Jij hebt makkelijk praten!" zal iemand zeggen die zich door dit blog aangevallen voelt. Natuurlijk niet. Niemand heeft makkelijk praten. We hebben allemaal te dealen met onze zonden, tekortkomingen, noem maar op. Onzekerheid, ziekte, verslaving, afwijkingen. Het is nóóít eerlijk. Voor niemand! Ja, iedereen mag komen zoals hij is. Maar het is niet de bedoeling dat we zo blijven zoals we zijn! Dit wordt pijnlijk duidelijk in het maar al te graag door LHBT'ers gebruikte verhaal van de overspelige vrouw uit Johannes 8. Vaak stoppen de LHBT'ers bij het 10e vers en komen dan tot de conclusie dat Jezus haar niet veroordeelt. Dat klopt ook. Maar hebben zij ook vers 11 gelezen? "Ga heen en zondig niet meer!" Ook hier wil ik nog eens herhalen dat we de persoon dus niet veroordelen. Absoluut niet. Maar we hebben als kerk wel de opdracht om mensen de juiste richting op te wijzen. Mensen met homoseksuele gevoelens zijn wat mij betreft dus zeker welkom in de kerk. Maar als het goed is verandert er na het proces van bekering iets. Je kunt dat niet meer praktiseren. Je wílt dat niet meer praktiseren. Je wilt Gods wil doen. Niet meer luisteren naar wat het vlees je ingeeft. Paulus vertelt haarfijn hoe dat werkt in Romeinen 7 en 8. Luisteren we naar de Geest of naar het vlees? Dat is de strijd voor iedere christen. De homo is daar niet uniek in. Deze cultuur van slachtofferizering treft de kerk in toenemende mate. Alles en iedereen is een slachtoffer. Ik ga u niet vertellen wat mijn dagelijkse strijd is. Maar reken maar dat ik er op momenten liever aan toe had gegeven. En nee, dat heeft niks met LHBTQ of welke letter dan ook te maken. We zijn klei. God is de pottenbakker (Rom. 9:21). Laat u kneden. Ja, dat doet soms zeer. Maar God heeft ons dan ook geen makkelijk leven beloofd. Maar wel een behouden thuiskomst. God bless! :-)